[Rom. 11:1-2a, 29-32; Mt. 15:21-28]
Blessed are you, beloved children of God. Amen.
We don’t know her name.
We know that she was a Canaanite, Mark identifies her as Syro-Phoenecian, from Tyre and Sidon, a non-Jewish region in present-day Lebanon. Probably she was a widow. We know she was a mother, and that her daughter was greatly suffering. We don’t know what exactly the girl was suffering from, but her mother called it possession (in her world view the definition of possession explained a whole range of illnesses). We know that the woman had heard of Jesus’ reputation before meeting him, because she addresses him as “Lord, Son of David.”
She pleads for Jesus’ compassion, literally throwing herself at his feet. She’s convinced that this Jew, this rabbi, this special man, can heal her daughter, can set free her from the demon’s torment.
At first, Jesus remains silent, then he insults her by comparing her people to dogs. Her plight is of no concern to him, he has come to guide and save his own people. It feels as if he hadn’t even thought about the other nations.
She ignores him, and comes up with her famous and direct repost, even they who live on the edges, who because of circumstances are literally on the ground, they too are being tormented, they too want to be heard, they too want to be healed.
And then for the first time, probably the only time in the Gospels, Jesus lets himself be persuaded. “Great is your faith!”
Here faith isn’t about doctrine, it’s about living life with hope and boldness.
Not only is Jesus persuaded, he’s also very impressed. He hadn’t expected this. Jesus learns something important, as if for the first time he’s aware of his task, of his own calling. And this Canaanite woman and her daughter are part of that.
‘Great is your trust. -Jesus may have told her- Great is your conviction. Great is your perseverance, which has taught me that my calling is far greater than just myself or those close to me. You have changed my perspective and great is your faith. I have faith in you.’
And then healing happens.
We too are called to acknowledge others, even those with whom at first glance we have little or nothing in common, the refugee, the homeless, the poor, the addict, the LGBT person, people of a different faith or no faith, the other-abled person, the fraudulent banker, the corrupt politician, the annoying neighbour who mows the lawn on Sundays, the colleague who likes to take all the credit, the right-wing neo-Nazi...
Jesus listened, let himself be persuaded, and then healing happened.
We don’t know her name and yet she appears in two Gospels. We don’t know her name but she was part of Jesus’ experience and of his message. The Canaanite woman had no name. Her ethnicity and her presence were not wanted. Still, Jesus listened to her, he was impressed by her, and he healed her daughter, healed their future.
Perhaps this woman with a strong faith and a quick wit symbolises all of us. It doesn’t matter who we are, what our heritage or ethnicity is; it doesn’t matter where we’re from, where we live. We’re all entitled to our humanity. We all have the right to be heard and to listen.
Then healing follows. Demons, real and metaphoric, are cast out. Nations are reconciled. People are made whole in mind, body and spirit. Conflicts are resolved. Nature is allowed to breath. The economy is about more than just profits. Ambition is turned into cooperation. Churches enter into full communion. Believers and non-believers work together for society. New perspectives and possibilities open up. We all are reminded what it means to take a chance on something new.
Great is your faith.
Genade zij u en vrede. Amen.
Haar naam is niet gekend.
We weten alleen dat ze een Kanaänitische vrouw was, Marcus noemt ze een Syro-Fenisiche, uit de regio van Tyrus en Sidon, een niet-joodse regio, een regio in het huidige Libanon. Misschien was ze weduwe. We weten alleen dat de vrouw moeder was, dat ze een dochter had die erg leed, aan wat precies weten we niet, alleen dat de moeder het als bezetenheid bestempelde, waarschijnlijk omdat haar omgeving dat ook deed. We weten ook dat de vrouw over Jezus had gehoord, want ze spreekt Hem aan met ‘Zoon van David’.
Ze vraagt om zijn medelijden, werpt zich letterlijk aan zijn voeten; ze is ervan overtuigd dat deze jood, deze rabbijn, deze ‘bijzondere’ man haar dochter kan genezen, van de demon kan bevrijden.
Jezus antwoordt eerst niet, dan beledigt hij haar door haar volk met honden te vergelijken. Haar situatie belangt hem niet aan, hij is gekomen om zijn eigen volk te redden en te leiden; het lijkt wel alsof hij over andere volkeren nog niet eens had nagedacht.
Ze laat het langs zich heengaan en komt met haar nu gekende en recht voor de raap antwoord: ook zij die aan de rand leven, die door omstandigheden letterlijk op de grond liggen, ook zij lijden, ook zij verlangen om gehoord te worden.
Jezus lijkt niet enkel overtuigd, maar ook zeer onder de indruk. Dit had hij blijkbaar niet verwacht. Dan leert Jezus iets belangrijks: het is alsof hij zich voor het eerst ten volle bewust wordt van zijn taak, van zijn eigen roeping. Ook deze Kanaänitische en haar dochter horen erbij.
En dan volgt de genezing.
Ook wij zijn geroepen om anderen te erkennen, zelfs hen waar we op het eerste zicht niets gemeenschappelijk mee hebben: de vluchteling, de dakloze, de arme, de holebi, de anders- of niet-gelovige, de mindervalide, de frauderende, de corrupte politicus, de vervelende buur die ‘s zondag het gras maait, de collega die graag de eer opstrijkt, of zelfs de extreem-rechtse neo-nazi…
Jezus luisterde, liet zich overtuigen en dan volgde genezing.
Haar naam is niet gekend en toch verschijnt ze tweemaal in de Evangelieverhalen. Haar naam is niet gekend, maar ze maakte deel uit van Jezus’ ervaringen en zijn boodschap. De Kanaänitische vrouw had geen naam. Haar afkomst en aanwezigheid waren niet gewenst. Toch luisterde Jezus naar haar, was hij onder de indruk en genas haar dochter, heelde hun toekomst.
Misschien symboliseert deze vrouw, deze dame met een rotsvast geloof en radde tong, wel ons allen; het doet er niet toe wie we zijn, wat onze afkomst is of onze etniciteit; het maakt niet uit waar we vandaan komen, waar we wonen. We hebben allen recht op menselijkheid. We hebben allen recht om gehoord te worden en om te luisteren.
Dan volgt genezing.
“Groot is uw geloof.”